Azungu aan het werk...

We zijn op werkvakantie..en dat betekent dus net als thuis vroeg uit bed!. En eerlijk is eerlijk, dat valt niet altijd mee als je je nog moe voelt. Rond half 7 gaat de wekker. Na ons ontbijt gaan we met de minibus richting Mbulumbuzi. De afgelopen dagen heeft Wim ons een eindje weggebracht  richting taxiplaats dus dat scheelde voor ons een eindje lopen vanaf huis.

Het wemelt hier van de witte taxibusjes die meestal ook overvol zitten. Je hoeft ze zelf eigenlijk niet eens aan te houden, want er wordt door een open raampje al luidkeels geroepen of je niet in wilt stappen. Wel even goed vragen welke kant ie opgaat natuurlijk en niet te vergeten ook even over de prijs onderhandelen…en dan zitten we tussen de bevolking hier. Een oud baasje, een jonge vrouw met kind op de rug, een zakenman enz. Een divers gezelschap. En als blanken -die ze hier azungu noemen- vallen we sowieso altijd op.

Onderweg stappen er vaak ook nog veel mensen in, die er vervolgens dus soms ook allemaal eerst weer uit moeten stappen voordat wij uit het busje uit kunnen.. kort geleden is er een grote witte zuil geplaatst aan de weg met daarop de naam van Timotheos en Mbulambuzi. Dat maakt uitstappen op de juiste plek voor ons ook makkelijker! Met de paal in zicht roepen we dan gewoon had ‘ho, stop’ en dan begrijpt de chauffeur het wel.

Vanaf de weg is het nog een stukje lopen naar Mbulumbuzi. Meestal hebben we leuke ontmoetingen op de zandweg. Een vrouw die op het land aan het werk is en ons komt groeten en meteen haar hele gezin of familie roept, of kleine kindjes die eerst vriendelijk zwaaien en lachen maar de ballon die weg geven toch wel eng vinden en het dan op een huilen zetten. Leuke ontmoetingen!

Als we aankomen bij Mbulumbuzi (meestal rond een uur of 9 uur) komen de kinderstemmetjes ons al tegemoet.A, B, C D, E F G…. of: one, two, three… en als we het lokaal binnengaan zien we ze zitten met hun handjes vinger voor vinger aan het tellen. Schattig om te zien, al die ukkies in een kring op hun felgekleurde stoeltje! De teacher doet z’n best om ze het alfabet en tellen  te leren. Wij luisteren en helpen mee in de klas  en als ze pauzeren voor een bordje pap, gaan we gezellig bij hen op de rieten mat zitten. Het Nederlandse ‘hap-hap’ als ze een lepel naar hun mondje brengen hebben ze al gauw opgepikt en de volgende dag horen we dat dan ook al terug van hen.

Later op de ochtend komen de kinderen  die gewoon in het dorp naar school gaan mar bijles nodig hebben voor rekenen, taal enz. In ons kantoortje krijgen wij dan ook een groepje die wij de tafels bij mogen brengen, helpen met rekenen of Engelse woordjes leren. Leuk om te doen en te merken dat ze goed hun best doen en aandachtig luisteren. Soms ook lastig om het uit te leggen in het Engels en over te brengen!

Tussendoor of na de les vragen de kinderen altijd wel de aandacht. Even ravotten, een gesprekje, springtouwen…ze vinden het allemaal leuk en wij ook! Soms horen we van ver al roepen: Jowana, Sjamime, Calolien… En natuurlijk vertellen ze ons dan ook even hoe zíj heten, maar dat zijn  voor ons soms bijna onuitspreekbare namen...

Rond een uur of 3 gaan we huiswaarts om weer voor het donker thuis te zijn. Het is vroeg donker hier, zo rond een uur of half 6. Als Wim bij Mbulumbuzi is rijden we met hem mee, anders gaan we met de taxi (minibus) naar huis. Na een dag tussen de kinderen zijn, zijn we best wel moe, dus blazen we lekker even uit op de veranda. Daarna is het eten koken, eten en boodschappen doen, stukje voor het blog schrijven, appjes naar Nederland versturen enz. En dan is het zo weer bedtijd!